Τα ταξίδια του Οργουελ, η σάτιρα του Λίκοκ

Φαινόταν ήδη από την πρώτη εξάδα ότι το «Οξύ» προσανατολιζόταν σε μία στυλιζαρισμένη σειρά «μικρών κειμένων» από ονόματα με ειδικό βάρος, που θα λειτουργούσε παράλληλα και ανεξάρτητα από την κυρίως εκδοτική παραγωγή του. Τα «Επίλεκτα», λοιπόν, εμπλουτίζονται με έξι τίτλους, που ξεχωρίζουν χάρη και στον σχεδιασμό τους από τον Πάρη Κούτσικο. Φτάνουν έτσι αισίως τους 17, από την κατηγορία τίτλων χωρίς δικαιώματα. Ενδεικτικές ως προς αυτό είναι οι «Ανταποκρίσεις από τα χαρακώματα του 20ού αιώνα» (μτφ. Δημήτρης Πολιτάκης) του Τζορτζ Οργουελ, που επιβεβαιώνει το «επαναλανσάρισμα» του συγγραφέα μέσα στη χρονιά από διαφορετικούς οίκους. Ο συγκεκριμένος τίτλος πάντως έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον, επειδή διασώζει το ύφος και ήθος του Οργουελ, πέρα από το «1984» και τη «Φάρμα των ζώων». Πρόκειται για δέκα δοκιμιακά και «ταξιδιωτικά» σημειώματα από την εποχή του φασισμού στην Ευρώπη, μέσα στα οποία εντοπίζονται βασικές ποιότητες του συγγραφέα. Οπως σημειώνει ο μεταφραστής στην εισαγωγή: «Ευφυΐα στην παρατήρηση, διορατικότητα, κοινωνική ευαισθησία, ενσυναίσθηση (παρότι ο όρος δεν ήταν τόσο δόκιμος στην εποχή του), συμμετοχή, διαρκής συνειδητοποίηση της κοινωνικής (και φυλετικής) ανισότητας, βαθιά δυσανεξία προς τις πρακτικές του ολοκληρωτισμού και προσήλωση στο όραμα ενός ιδεατού δημοκρατικού σοσιαλισμού». Αν αξίζουν οι παραπομπές, στο «Γιατί γράφω» ο Οργουελ επιτρέπει – μια έστω κλεφτή – ματιά στο περίφημο εργαστήρι: «Η συγγραφή ενός βιβλίου είναι ένας τρομακτικός, εξοντωτικός αγώνας, σαν να περνάς μια μακρά και επώδυνη ασθένεια… Αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι δεν μπορεί κανείς να γράψει τίποτα που να αξίζει να διαβαστεί αν δεν αγωνίζεται διαρκώς να απαλείψει την ίδια του την προσωπικότητα. Η καλή πρόζα είναι σαν υαλοπίνακας. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ποια από τα κίνητρά μου είναι πιο ισχυρά, ξέρω όμως ποια απ’ αυτά αξίζουν να τα ακολουθήσει κάποιος. Κοιτάζοντας προς τα πίσω, διαπιστώνω ότι τα πιο άψυχα από τα βιβλία μου ήταν ανεξαιρέτως εκείνα που τους έλειπε η πολιτική στόχευση, όσα είναι γεμάτα μεταξένιες παραγράφους, προτάσεις χωρίς νόημα, διακοσμητικά επίθετα και, γενικώς, αυτό που αποκαλούμε “τρίχες”».