Εργαζόμενος – διανοούμενος θα έλεγαν οι παλιοί μαρξιστές. Εμείς θα λέγαμε, απλώς, ένας πνευματικός άνθρωπος από εκείνους που παρηγορητικά παρέμειναν πεισματικά οι ψυχές των ιδεών και της Τέχνης στα μέρη που ζουν και ανδρώθηκαν. Για τον Γιώργο Χ. Θεοχάρη ο λόγος. Γιατί όμως εργαζόμενος; Μα γιατί για χρόνια εργάστηκε στη βιομηχανία παραγωγής αλουμινίου, στα Ασπρα Σπίτια της Παραλίας Διστόμου και από εκεί συνταξιοδοτήθηκε. Γιατί διανοούμενος; Γιατί εδώ και παραπάνω από τρεις δεκαετίες γράφει και εκδίδει ποίηση – έχει μάλιστα μεταφραστεί σε πολλές χώρες. Εχει ο ίδιος τιμηθεί με το Κρατικό Βραβείο Χρονικού – Μαρτυρίας (2011) επίσης για μελέτη του για τη σφαγή του Διστόμου το 1944. Και γιατί διευθύνει το περιοδικό Εμβόλιμον όπου με μια παρέα συντοπιτών του έχουν μετακαλέσει απ’ το 1988 σχεδόν όλο το συγγραφικό και πνευματικό σινάφι για παρουσιάσεις και εκδηλώσεις. Ολα αυτά στα Ασπρα Σπίτια, ο Θεοχάρης με καταγωγή από τη Δεσφίνα, περιοχές και μέρη σκληρά που δεν τους χαρίστηκε τίποτε. Που έζησαν όλη τη φτώχεια, τη βιομηχανική ανάταξη της χώρας αλλά και έχουν βιώματα και μνήμες από τη φρίκη του ναζισμού, της Κατοχής, των εγκαυμάτων του Εμφυλίου. Με αφορμή το νέο του βιβλίο «Δίφορη Μνήμη» (Πόλις) δώσαμε την 4η Εντολή στον Γιώργο Χ. Θεοχάρη σε μια συνέντευξη που επιβεβαιώνει πως ανά την Ελλάδα στέκουν ως φάροι άνθρωποι και παρέες κόντρα στην τουριστικοποίηση ή την ομογενοποίηση των πραγμάτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή