So far so good…

So far so good, που θα έλεγαν και οι φίλοι μας οι Αγγλοσάξονες (μέχρι εδώ, όλα καλά). Με άλλα λόγια, η επίσκεψη του τούρκου υπουργού Εξωτερικών Μεβλούτ Τσαβούσογλου στη Θράκη πέρασε μάλλον χωρίς κάποιο βαρύ φάλτσο – πρόκληση που θα μπορούσε να δηλητηριάσει το όλο κλίμα της επίσκεψής του στην Αθήνα. Βέβαια αποκάλεσε τη μειονότητα τουρκική παρά τις επίσημες σημερινές ελληνικές ευαισθησίες γύρω από το θέμα. Αλλά  η απλή και μόνο αυτή ονομασία, που συνιστά πάγια θέση της Τουρκίας, δύσκολα μπορεί να αναχθεί από μόνη της σε μείζονα πρόκληση. Αφού είναι γνωστό ότι και η Ελλάδα αποκαλούσε έτσι τη μειονότητα μέχρι το 1983 και πρώτος απ’ όλους ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (ο πρεσβύτερος). Θα πρέπει να είναι γνωστή η σχετική τοποθέτησή του μιλώντας στον τούρκο ομόλογό του Μπουλέντ Ετzεβίτ στη συνάντησή τους στο Μοντρέ της Ελβετίας τον Μάρτιο του 1978 (βλέπε Αρχείο Κ. Καραμανλή, τόμος 10, σελ. 135). Επιπλέον, παράλληλα με τη Συνθήκη της Λωζάννης υπάρχει και η πολύ νεότερη Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ – που έχει υπογράψει βεβαίως η Ελλάδα), αλλά και οι καταδίκες της Ελλάδας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου για την άρνησή της να αποδεχθεί τον όρο «τουρκική» σε ονομασίες σωματείων. Ισως η Ελλάδα θα πρέπει να δείξει έναν υψηλότερο βαθμό αυτοπεποίθησης και να αναγνωρίσει μια πραγματικότητα που συμβαδίζει με τον ευρωπαϊκό πολιτικό και νομικό πολιτισμό (με όλες βεβαίως τις αιρεσιμότητες).  Γενικότερα, εμφανίζεται ως βέβαιον ότι την περίοδο αυτή και για σειρά από λόγους που συνδέονται με τη νέα πολιτική κατάσταση στις ΗΠΑ και την επιθυμία της να επαναπροσεγγίσει την Ευρώπη, η Τουρκία θα ήθελε μια κάποια ομαλοποίηση σχέσεων με την Ελλάδα, χωρίς όμως να εγκαταλείπει και τις πάγιες θέσεις της, όπως δείχνει και η συνέντευξη Τσαβούσογλου στο χθεσινό «Βήμα». Ετσι το γεγονός της επίσκεψης Τσαβούσογλου αυτής καθαυτήν και του εικαζόμενου ήπιου περιεχομένου των συνομιλιών συνιστά ένα θετικό βήμα βελτίωσης των σχέσεων των δύο χωρών, κάτι που η Ελλάδα άλλωστε σταθερά επιδιώκει.