Τελικά ποιος απαξίωνε τη ΔΕΗ;

Το 2019 λέγαμε ότι αν καταρρεύσει η ΔΕΗ θα πρέπει να βρούμε κανένα τραπέζι να χωθούμε από κάτω – θα ήταν σαν να πεθαίνει ένας ελέφαντας στο καθιστικό σου. Την προηγούμενη χρονιά, το 2018, η εταιρεία είχε ζημιές 903 εκατ. ευρώ και η κυβέρνηση απλώς περίμενε το μοιραίο. Τότε μας έλεγαν ότι έφταιγαν τα μνημόνια που δεν επιτρέπουν στον κόσμο να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Την ίδια στιγμή, ανάμεσα στους αναξιοπαθούντες ήταν και μεγαλόσχημοι που άφηναν απλήρωτο το ρεύμα για τη θερμαινόμενη πισίνα τους. Στη διοίκηση υπήρχαν συνδικαλιστές και το σωματείο εργαζομένων ήταν προσηλωμένο στη γραμμή Τραμπ για άρνηση της κλιματικής αλλαγής. Η Ευρώπη ξεκινούσε τη μετάβαση στην πράσινη οικονομία, αλλά εμείς θα καίγαμε λιγνίτη. Σαν να ανάβεις τσιγάρο δίπλα σε θερμοκοιτίδες νεογνών. Και εντάξει, ας πούμε ότι η περιβαλλοντική επιβάρυνση δεν ενδιαφέρει τον συνδικαλιστή. Ας δεχθούμε ότι δεν τον απασχολεί ούτε η υγεία των συναδέλφων του ή των κατοίκων μιας ολόκληρης περιοχής. Το εξοντωτικό κόστος που απαιτεί η αγορά δικαιωμάτων ρύπων πώς τον άφηνε αδιάφορο; Κάπως έτσι είδαμε και τον «προοδευτικό» ακτιβισμό να καταγγέλλει τις ανεμογεννήτριες, αλλά να μην κουνάει ούτε βλέφαρο για τον λιγνίτη. Το 2018 η μετοχή της εταιρείας δεν κόστιζε ούτε 1,5 ευρώ.