Γαλουχημένοι με «βιβλικές καταστροφές», «πύρινες λαίλαπες», «θύελλες αντιδράσεων», «καρατομήσεις υπουργών» και όποια άλλη στερεότυπη έκφραση επιστρατεύει η δημοσιογραφική αμετροέπεια προκειμένου να τραβήξει καθημερινά την προσοχή μας (δίχως να απομακρυνθεί, παράλληλα, από την πνευματική οκνηρία της), δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε εκείνες τις σπάνιες περιπτώσεις όπου τα γεγονότα ταυτίζονται με την κλισέ διατύπωσή τους: πώς να αισθανθείς μια αληθινή γροθιά στο στομάχι όταν τα μέσα μαζικής επικοινωνίας σε κατακλύζουν για ψύλλου πήδημα με «γροθιές στο στομάχι»; Ωστόσο, είναι βολικό και άδικο να τα ρίχνουμε όλα στους δημοσιογράφους. Εάν στήσουμε αφτί στα καφενεία ή ξεφυλλίσουμε επί τροχάδην τα πρακτικά της Βουλής, θα πιστέψουμε ότι ζούμε σε μια χώρα όπου, τουλάχιστον τα τελευταία σαράντα επτά φαινομενικά αδιατάρακτα μεταπολιτευτικά χρόνια, βιώνουμε ένα πραξικόπημα κάθε τρεις ημέρες. Παρότι δεν το δείχνουμε στις κρατήσεις θέσεων και στα εκδοτήρια εισιτηρίων, είμαστε λαός που λατρεύει την οπερέτα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή