Καθημερινή αιωνιότης

Οταν η ζωή σου αριθμεί σχεδόν οκτώ δεκαετίες και αν την έχεις ζήσει χωρίς οτιδήποτε και αν συνέβαινε να σου είναι αδιάφορο, έχεις εκ των πραγμάτων στα χέρια σου μερικά έστω στοιχεία ώστε ένας απολογισμός, σε δημόσιο επίπεδο, να είναι κατά κάποιον τρόπο αδιάβλητος. Και το ραδιόφωνο είναι ένα δημόσιο αγαθό που, καθώς άλλοτε ζωηρά, έντονα και αποκλειστικά και άλλοτε χαλαρά και με έναν τρόπο ανέμελο, μας συνέδεσε όλους μεταξύ μας, ώστε ό,τι εναπόθεσε αξεκούνητα μέσα μας να το αισθανόμαστε ως μια δωρεά που μας έγινε – καλύτερα να το χαρακτηρίσουμε ως μια ισόβια προίκα μας. Δεν είναι για όσα μας «έμαθε» για τη μουσική, το θέατρο, τη λογοτεχνία, τις επιστήμες, όσο για μας τους ίδιους που μένουμε κατάπληκτοι σήμερα καθώς παρατηρούμε κάτι που ειπώθηκε μέσω ραδιοφώνου πριν από πενήντα και εξήντα χρόνια να το θυμόμαστε σαν να το ακούσαμε μόλις χθες ή σαν να μην προστέθηκε στη συνέχεια στη σχετική μας γνώση κάτι που να τη διεύρυνε ή να τη μετέβαλε.