«Παρκέ σου λέω αγάπη μου, παρκέ»

Νομίζω ότι τέτοια υπερχείλιση ανάλυσης (και μάλιστα κοινωνικής) της αποτρίχωσης έχει να μου συμβεί από την πρωτοεφηβεία μου – βάλτε με τον νου σας πόσα χρόνια. Δώδεκα, δεκατρία θα ήμουν εκείνη την ημέρα που κλειδώθηκα στο μπάνιο, πήρα το ξυραφάκι (από τα πρώτα bic μιας χρήσης πρέπει να ήταν) αποφασισμένη να κόψω άπαξ και δια παντός τους δεσμούς μου με την παιδική ηλικία. Καλά, περιττό να πω ότι έγινε η σφαγή του Δράμαλη και της γάμπας μου. Τύπου «Κατακόπηκα και τι θα πω στη μάνα μου;». Γιατί η γυναίκα θα σκεφτόταν – και με το δίκιο της – ότι κάπως θα θέλει να γκομενίσει το δεκατριάχρονο αφού ξυρίζει γάμπα. Βέβαια η ίδια ήταν που, λίγους μήνες πριν με είχε σύρει σε ένα ινστιτούτο αισθητικής στην οδό Μέρλιν (σημαδιακό για μένα που, τότε, κοιμόμουν, με τον «Μικρό Ηρωα» κάτω από το μαξιλάρι ότι ήταν ο δρόμος όπου, επί Κατοχής, βρίσκονταν τα κρατητήρια της Γκεστάπο) για να με υποβάλει στο εξευτελιστικό μαρτύριο της χαλάουα στο μουστάκι – εκείνη την εποχή που οι ορμόνες έκαναν στο σώμα μου πάρτι, είχε πάρει την άγουσα για να γίνει σαν του Ανδρούτσου.