Ο Παναθηναϊκός θα ήθελε να γιορτάσει με μεγαλύτερη μεγαλοπρέπεια τα πενήντα χρόνια από τη συμμετοχή του στον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών, πλην όμως αυτό δεν στάθηκε δυνατό να γίνει εξαιτίας των μέτρων που ακόμα ισχύουν για την πανδημία. Οι προβολές μερικών καλοφτιαγμένων ντοκιμαντέρ και μερικές εκδόσεις βιβλίων (το καλύτερο που έφτασε στα χέρια μου είναι αυτό του Νίκου Τζουάννη) βοήθησαν τους μικρότερους να μάθουν πολλά για το μεγάλο αυτό ποδοσφαιρικό γεγονός, που μετά τη μεταπολίτευση προκάλεσε και πλήθος από συζητήσεις – κατά κανόνα βιτριολικές. Οπως και να ‘χει το «Γουέμπλεϊ» (όπως συνηθίσαμε να αποκαλούμε τον τελικό αυτό ανάμεσα στην ομάδα του Μίμη Δομάζου και τον μεγάλο Αγιαξ που τότε ξεκινούσε την ευρωπαϊκή του ηγεμονία) υπήρξε ορόσημο στην ιστορία του ΠΑΟ: ο Παναθηναϊκός πριν και μετά το «Γουέμπλεϊ» είναι διαφορετική ομάδα. Πριν από αυτό είναι μια μεγάλη ελληνική ομάδα, μετά είναι η πρώτη ελληνική ομάδα που θέλει να γίνει ευρωπαϊκή.    Για αυτόν κυρίως τον λόγο ήταν άτυχος ο ΠΑΟ που δεν κατάφερε να οργανώσει μια πραγματική γιορτή για το ιστορικό αυτό γεγονός: η γιορτή θα τον βοηθούσε να θυμηθεί τα χαρακτηριστικά που είχε κάποτε ως σύλλογος – πιο σημαντικό από τα οποία ήταν ο ευρωπαϊκός του προσανατολισμός.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή