«Μια φωνή σπάνια στη γαλλική λογοτεχνία»

Ο Νταβίντ Ντιοπ, κάτοχος από προχθές του Διεθνούς Βραβείου Μπούκερ (International Booker Prize), γεννήθηκε στο Παρίσι το 1966 και μεγάλωσε στη Σενεγάλη, απ’ όπου κατάγεται. Τη συναισθηματική αυτή πατρίδα «επισκέφθηκε» ξανά στο μυθιστόρημα «Τη νύχτα, όλα τα αίματα είναι μαύρα» (εκδ. Πόλις, 2019, μτφ. Αλεξάνδρα Κωσταράκου), το οποίο μετέφρασε στα αγγλικά για τις εκδόσεις Pushkin η εξ ημισείας βραβευθείσα με το Μπούκερ Anna Moschovakis. Στο βιβλίο ακούμε τον εσωτερικό μονόλογο του σενεγαλέζου τυφεκιοφόρου Αλφά Ντιάγε, που βλέπει τον αδελφικό του φίλο Μαντέμπα Ντιοπ να πέφτει από τις σφαίρες των Γερμανών στο μέτωπο του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, χάριν της μητέρας πατρίδας Γαλλίας. «Οταν πέθανες, χέρια επιτέλους ακίνητα, επιτέλους γαλήνιος, επιτέλους απαλλαγμένος από την άθλια οδύνη με την τελευταία σου αναπνοή, σκέφτηκα μόνο ότι δεν έπρεπε να περιμένω να πεθάνεις» μονολογεί ο ήρωας. «Κατάλαβα πολύ αργά ότι έπρεπε να σε είχα σφάξει μόλις μου το ζήτησες, τότε που τα μάτια σου ήταν ακόμα στεγνά και το αριστερό σου χέρι σφιγμένο μέσα στο δικό μου. Δεν θα έπρεπε να σε αφήσω να υποφέρεις σαν γέρικο μοναχικό λιοντάρι που το κατασπαράζουν ζωντανό οι ύαινες, με βγαλμένα τα σωθικά. Σε άφησα να με ικετεύεις για λάθος λόγους, για σκέψεις κοινότοπες, πολύ καλοφτιαγμένες για να είναι έντιμες». Από τη στιγμή εκείνη ξεκινά μια εποχή στην κόλαση, η κάθοδος στο παραλήρημα. Ταυτόχρονα όμως ξεκινά και η αφήγηση, που συνιστά μια μέθοδο μέσα στην τρέλα. Μια μεταφορά για τις αναπαραστάσεις της πραγματικότητας και μια γέφυρα ανάμεσα στον κόσμο των ζωντανών και τον κοιμώμενο κόσμο της μνήμης. Το 2019, μέσω των εκδόσεων Πόλις (τις οποίες ευχαριστούμε για τη μετάφραση από τα γαλλικά) είχαμε απευθύνει ερωτήσεις στον Ντιοπ, με αφορμή τότε τη βράβευσή του με το Βραβείο Γκονκούρ των μαθητών λυκείου (θα ακολουθούσε το Strega Europeo της Ιταλίας). Αποσπάσματα εκείνης της αδημοσίευτης συνέντευξης δημοσιεύουμε σήμερα στο «Νσυν».