«Πιστεύω στις εμμονές και εμμονή μου είναι οι γυναίκες»

Η μυρωδιά από τα χρώματα και τα διαλυτικά σε προλαβαίνει στη σκάλα. Σε υποδέχεται ως άλλος οικοδεσπότης – και μήπως δεν είναι; – και σε καθοδηγεί καθώς ανεβαίνεις με προσοχή τα φθαρμένα από τον χρόνο ξύλινα σκαλοπάτια. Στο τέρμα τους ακοίμητοι φρουροί τα βάζα με τα εκατοντάδες πινέλα που έχει αποσύρει, αλλά δεν αποφασίζει να πετάξει ο Γιώργος Ρόρρης. Δύσκολο να αποχωριστεί τους συντρόφους του στα κατά τα άλλα μοναχικά ζωγραφικά του ταξίδια. Στο βάθος του εργαστηρίου του, εκεί που συνήθως ποζάρει το μοντέλο του, βρίσκεται ένας καθρέφτης. Και στον απέναντι τοίχο – εκεί που είθισται να είναι στημένο το τελάρο του – στέκει το είδωλό του, ακίνητο, να κοιτά μέσα από τον καθρέφτη. Λίγα λεπτά αργότερα φτάνει κι ο ίδιος από την κουζίνα με δυο κούπες τσάι. Χαμογελάει αντιλαμβανόμενος την απορία μου.