«Τσιτσάνης και Χατζιδάκις, η βαθιά Ελλάδα»

Ποιο αναγνωρίζετε ως το ισχυρότερο βίωμα της παιδικής σας ηλικίας;

Γεννήθηκα στην Ελευσίνα και το ετοιμόρροπο σπίτι μας, που έσταζε όταν έβρεχε, ήταν μια κουζίνα και ένα δωμάτιο σε μια μεγάλη αυλή, όπου ζούσαν σε χαμόσπιτα της συμφοράς πολλές οικογένειες με κοινό «μέρος». Η αυλή μας και τα χαλάσματά της γινόταν μαύρη όταν ο αέρας έφερνε τη σκόνη απ’ τη μεριά της «Χαλυβουργικής» και φαιόλευκη όταν η σκόνη ερχόταν από την άλλη μεριά, από τα τσιμέντα του «Τιτάνα». Το ισχυρότερο βίωμά μου στα παιδικά μου χρόνια ήταν ο αγώνας της οικογένειάς μου και ο δικός μου αγώνας για την επιβίωση. Ηταν ένας αγώνας για να δαμάσουμε τη βαθιά φτώχεια, που έφερνε μεγάλη γκρίνια και τσακωμούς και με υποχρέωνε από μικρό παιδί να κάνω όλες τις δουλειές, π.χ. από τον ξυλουργό, τον μικροπωλητή στα γήπεδα, μέχρι τον εργάτη στο τσιμεντάδικο και τα εργοστάσια της Δραπετσώνας. Αλλωστε και η μάνα μου δούλευε καθαρίστρια και ο πατέρας μου όταν ατύχησε ως μετανάστης στη Γερμανία, γύρισε άφραγκος και δούλευε στα ναυπηγεία στον πάτο των καραβιών. Πολύ δύσκολα χρόνια αλλά τίμια και χρόνια με αρχές που σφράγισαν τη ζωή μου και τις επιλογές μου.