Τα τελευταία 25 χρόνια οι ελληνοτουρκικές σχέσεις έκαναν μια ολόκληρη διαδρομή με το τρενάκι του τρόμου. Από τη διπλή κρίση των Ιμίων και της υπόθεσης Οτζαλάν, βρέθηκαν στο φεγγάρι της διπλωματίας των σεισμών και της προσέγγισης του Ελσίνκι, το 1999. Λίγο αργότερα η Αθήνα υποδεχόταν τον Ερντογάν με τιμές πρωθυπουργού, πριν ακόμη πάρει ψήφο εμπιστοσύνης η πρώτη κυβέρνηση ΑΚΡ κι ενώ ο ίδιος δεν είχε καν εκλεγεί βουλευτής λόγω δικαστικής απαγόρευσης. Ηταν ένα σύντομο ειδύλλιο, που γέννησε (όχι μόνο στην Αθήνα) ελπίδες οριστικής επίλυσης των διαφορών, με το Σχέδιο Ανάν στην Κύπρο και την πρόοδο των διερευνητικών για το Αιγαίο. Οι ελπίδες είχαν σβήσει πριν τελειώσει το καλοκαίρι του 2004. Το ειδύλλιο δεν ήταν πια ειδύλλιο. Αλλά η ηρεμία στα νερά του Αιγαίου, με κάποιες διακυμάνσεις, άντεξε μέχρι το αποτυχημένο πραξικόπημα του 2016. Από τότε, το τρενάκι άρχισε να κατρακυλά στην κατηφόρα. Η επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, τον Δεκέμβριο του 2017, ήταν κάτι περισσότερο από φιάσκο. Δύο χρόνια αργότερα, τον Νοέμβριο του 2019, φθάσαμε στο σημείο μηδέν. Πρώτα με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, έπειτα με την κρίση στον Εβρο και τέλος με τη μακρά ναυτική κρίση το καλοκαίρι του 2020.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή