Πάντα το size μου ήταν το large

Υπάρχει ένας οικογενειακός μύθος σύμφωνα με τον οποίον στα πρώτα μου χρόνια ήμουν πετσί και κόκαλο, δεν έτρωγα τίποτα και μου έπεφτε το βρακί από την αδυναμία. Δυστυχώς, από εκείνη την εποχή δεν έχει καταγραφεί τίποτα στη μνήμη μου, ένα κουσούρι μού έχει μείνει μόνο. Δεν μπορώ, μέχρι σήμερα, να φάω με κουτάλι σούπας, σαν να έχει καταχωνιαστεί κάπου η αίσθηση από τότε που προσπαθούσαν να μου χώσουν με το ζόρι την μπουκιά στο στόμα και τα μαχαιροπίρουνα μου φαίνονταν όργανα βασανιστηρίων. Η εικόνα όμως που έχω για τον εαυτό μου ήταν πάντα ενός παιδιού με «τσιμπημένα» κιλά. Και το βρακί να με στενεύει.