Τι γίνεται με τη «μεσαία τάξη»;

Η βαθμιαία έξοδος από την πανδημία, δοκιμαστική και αβέβαιη ακόμα, ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο, όπου η ατομική και συλλογική επιθυμία άμεσης επούλωσης των πληγών συμπλέκεται με τη μακροπρόθεσμη ανάγκη μεταρρύθμισης της χώρας ενόψει τη νέας εποχής που βαδίζει ο κόσμος. Το στοίχημα δεν είναι μια βραχύβια οικονομική εκτίναξη, αλλά η εκ παραλλήλου δημιουργία των προϋποθέσεων μιας σταθερής και μακρόβιας ανάπτυξης. Δεν είμαστε οι μόνοι που αντιμετωπίζουμε αυτή την πρόκληση. Στην Ιταλία, μια χώρα που έχει παγιδευτεί εδώ και χρόνια στη στασιμότητα, ο Μάριο Ντράγκι έκανε έκκληση για πολιτική ενότητα ως προϋπόθεση μιας νέας πορείας καινοτομίας, ανταγωνιστικότητας, κοινωνικής συνοχής και ελπίδας στο μέλλον. Σε εμάς η πολιτική ενότητα είναι ακόμα πιο δυσεύρετη. Η τελευταία δεκαετία μάς κληρονόμησε τον μιθριδατισμό της εχθροπάθειας, καθώς ενστάλαξε το δηλητήριο της πολιτικής χυδαιότητας, όπου οι λέξεις μπορεί να αλλάζουν, αλλά το ήθος μένει το ίδιο. Στη γενιά μου το λέγαμε απλώς φασιστικό γιατί το χρησιμοποιούσαν οι χουντικοί.