Το καμηλό παλτό του Φανούρη

Αν πετύχεις τον Φανούρη με τα χειμωνιάτικα, νομίζεις ότι ντύνεται στα 120 Ενωμένα Εργοστάσια Επίπλου. Οταν φοράει το αγαπημένο του καμηλό παλτό, θυμίζει ντουλάπα που δραπέτευσε από παλιά μονοκατοικία και περιφέρεται μέσα στη νύχτα. Το παλτό είναι δύο νούμερα μεγαλύτερο γιατί βασικά δεν πρόκειται για ρούχο, αλλά για συσκευασία. Αν ανοίξεις τα κουμπιά, πέφτεις πάνω στο σακάκι από τον Μπρακούλια του Κορυδαλλού. Πίσω από το σακάκι βρίσκεται το λευκό πουκάμισο, καλοσιδερωμένο από τα χέρια της μάνας του. Ακολουθεί η λευκή αλεξίσφαιρη φανέλα, πέντε κατοστάρικα από το μαγαζί που ψωνίζουν και τα ΟΥΚ. Οταν τη φοράει, για να πάει στη δουλειά, μουρμουρίζει τους στίχους του μακαρίτη του Παντελίδη. «Γιατί στην καρδιά μου έχω αλεξίσφαιρο γιλέκο, η ψυχή μου μαδημένη σε μία χούφτα δάκρυα». Τι έγραψε ρε φίλε ο άνθρωπος… Η καρδιά του Φανούρη χτυπάει μέσα σε τριγωνικό θώρακα που καταλήγει σε ένα πυκνό πλέγμα κοιλιακών μυών με πυκνή, αρμονική στοίχιση. Ετσι και δεις τον Φανούρη από τη μέση και πάνω σου θυμίζει ηπειρώτικο καλντερίμι με τρίχες. Το όπλο δεν θα το δεις, είναι από πίσω, μέσα από το παντελόνι, στη βάση της σπονδυλικής στήλης. Αν το δεις, θα είναι πρόβλημα. Για σένα, όχι για τον Φανούρη.