Η αμερικανίδα τραγουδίστρια, τραγουδοποιός και μουσικός βαδίζοντας στα 70 της χρόνια αποφάσισε να προσφέρει τρία δώρα: ένα στον Μπομπ Ντίλαν, ένα σε εμάς και ένα στον εαυτό της. Το μοναδικό σταθερό μέλος των Pretenders από το 1978 και μέλος του Rock and Roll Hall of Fame το 2005 (ως μέλος του γκρουπ) αποφάσισε να παρουσιάσει διασκευή κομματιών του Μπομπ, λέγοντας και αυτή με τον τρόπο της τα Χρόνια Πολλά στον μαέστρο. Το νέο της σόλο άλμπουμ περιλαμβάνει εννέα τραγούδια του, τα οποία ταιριάζουν με τη φωνή της, το στυλ της και την προσωπικότητά της. Τα ηχογράφησε με τον επικεφαλής κιθαρίστα των Pretenders, James Walbourne, και αντί να επιλέξει την πεπατημένη με κομμάτια όπως τα «Like a Rolling Stone» και «Mr. Tambourine Man», στράφηκε στη δεκαετία του ’80. Σοφά έπραξε. Οφείλει και αυτή να κάνει ένα άλμπουμ-δώρο στον εαυτό της. Να ηχογραφήσει δηλαδή τραγούδια-διασκευές που της αρέσουν. Μετά την κυκλοφορία του «Murder Most Foul» από τον Μπομπ, πριν από δύο χρόνια, άρχισε να εμβαθύνει περισσότερο στο έργο, πειραματίστηκε και το πείραμα οδήγησε στον νέο της δίσκο. Η γλυκιά και μεστή φωνή της, η προφορά της, οι κιθάρες που τη συνοδεύουν διαμορφώνουν ένα περιβάλλον στοχαστικό και ενίοτε σέξι. Για να είμαστε ειλικρινείς, μπορεί το άλμπουμ ή το «μεγάλο» EP να έχει καταχωριστεί ως cover, αλλά ουσιαστικά ακούμε μια επαναπροσέγγιση σε αυτά τα τραγούδια του Μπομπ Ντίλαν. Πρόκειται για μουσική μελέτη που αντί να παρουσιαστεί σε κάποιο πανεπιστήμιο ως διατριβή παρουσιάζεται ως δημιουργική εργασία άλλου τύπου. Και μας αρέσει. Πολύ.

Dorothea Paas «Anything

Can’t Happen»

Εφόσον η καναδή (από το Τορόντο) τραγουδοποιός, τραγουδίστρια, μουσικός ύστερα από 10 χρόνια περιπλάνησης στη μουσική παρουσίασε ως ντεμπούτο άλμπουμ αυτό το κομψοτέχνημα, το μέλλον της προσδιορίζεται λαμπρό. Πρόκειται για ένα folk / rock ταξιδιωτικό μέσω των φωνητικών της, των μοναδικών μελωδικών αλλαγών και του λυρισμού της. Ενδεχομένως στους παλαιότερους να θυμίζει τη συμπατριώτισσά της Τζόνι Μίτσελ αλλά αυτό ουδόλως κακό είναι. Δεν έχουμε να κάνουμε με μιμιτισμό. Αλλά με αυτόφωτη καλλιτέχνιδα, σεβαστή εδώ και χρόνια στην indie σκηνή του Τορόντο, που σε κερδίζει με την ωριμότητά της αλλά και το καλλιτεχνικό της βάθος. Είναι στιγμές που πιστεύεις ότι ακούς το έργο ενός πολύπειρου δημιουργού. Στα παραπάνω να προσθέσουμε και την πρόθεσή της στο να πειραματιστεί. Πειραματισμός που δεν δημιουργεί επ’ ουδενί ελιτίστικο περιβάλλον.  Τολμηρή ισορροπία ευπάθειας και δημιουργικής δύναμης. Το «Οτιδήποτε δεν μπορεί να συμβεί» είναι αληθινά εντυπωσιακό ντεμπούτο.