Ορια

Η ρητορική μάχη μεταξύ λαϊκιστών και μεταρρυθμιστών δεν ξέσπασε χθες στην ελληνική πολιτική σκηνή. Ούτε δίνεται μόνο μεταξύ παρατάξεων. Αντίθετα διεξάγεται και μέσα σε κάθε κόμμα ξεχωριστά. Τα στρατόπεδα, λοιπόν, δεν είναι ευδιάκριτα. Εξού και διεκδικεί την αναγνώριση των μεταρρυθμιστικών του προθέσεων ένας βουλευτής που διαλαλεί ότι πολέμησε στον αγώνα για να μην κλείσουν τα ΤΕΙ του νομού του που αναγορεύθηκαν σε ΑΕΙ γιατί «δεν είναι επιτρεπτό να κλείνουν Τμήματα που δέχθηκαν το 2020 φοιτητές με βαθμολογική βάση το 7 και να μην κλείνουν ταυτόχρονα 87 άλλα Τμήματα που δέχθηκαν φοιτητές με μικρότερη βάση (0,3-6,9)» – αφού έτσι «ρυθμίζονται με ανόμοιο τρόπο όμοιες περιπτώσεις». Τι κι αν οι κακές γλώσσες του πολιτικού συστήματος συνεχίζουν να διατείνονται πως αφορμή για να πάρει τ’ όπλο του υπήρξε η διαπίστωση ότι το λόμπινγκ άλλων γαλάζιων συναδέλφων του έφερε αποτελέσματα; Τα ρευστά όρια μεταξύ της μιας και της άλλης πλευράς επιτρέπουν στον ίδιο εκπρόσωπο του έθνους να στηλιτεύει την εμφάνιση της «χειρότερης μορφής λαϊκισμού», του «μεταρρυθμιστικού λαϊκισμού».