Ηταν ο Φουκό νεοφιλελεύθερος;

Ενα πρόσφατο βιβλίο επανέφερε στο προσκήνιο το ερώτημα εάν στην ύστερη φάση του έργου του ο Μισέλ Φουκό στράφηκε σε θέσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ότι ήταν κοντά σε παραλλαγές του νεοφιλελευθερισμού. Πρόκειται για το «The Last Man Takes LSD. Foucault and the End of Revolution» (Ο τελευταίος παίρνει LSD. Ο Φουκό και το τέλος της επανάστασης) των Mitchell Dean και Daniel Zamora, που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Verso. Ο τίτλος παραπέμπει σε μια εκδρομή του Φουκό, μαζί με αμερικανούς φίλους του, στο Ζαμπρίσκι Πόιντ της Καλιφόρνιας (γνωστό από την ομώνυμη ταινία του Αντονιόνι), που περιλάμβανε όντως και χρήση LSD. Το συγκεκριμένο περιστατικό χρησιμεύει στους συγγραφείς ως παράδειγμα για τη γοητεία που ασκούσε στον Φουκό μια ορισμένη αντίληψη που μικρή σχέση είχε με αυτό που θα λέγαμε «επαναστατική παράδοση», καθώς έδινε έμφαση σε μια ατομική αισθητική της ύπαρξης, παρά στον συλλογικό μετασχηματισμό.