Ο «εκσυγχρονισμός» της γαλέρας

Ο Ζαν Πολ Φιτουσί, ένας από τους επιφανέστερους εκπροσώπους της Γαλλικής Κεϊνσιανής σχολής, στο πρόσφατο βιβλίο του «Τι μας κρύβουν οι λέξεις» μιλά για τη νεογλώσσα που καθιερώνει ένα είδος μονόδρομης σκέψης για την Οικονομία και την Κοινωνία. Θυμίζει τι έλεγε ο Γκέμπελς στο παρελθόν: «Δεν θέλουμε να πείσουμε τους ανθρώπους για τις ιδέες μας αλλά θέλουμε να περιορίσουμε το λεξιλόγιο με τέτοιο τρόπο ώστε αυτοί να μην μπορούν να εκφράζουν παρά μόνο τις ιδέες μας». Δυστυχώς αυτή η ακραία προσέγγιση υπενθυμίζει το πρόβλημα της δικής μας εποχής. Ακούμε για «διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις» που σηματοδοτούν τον περιορισμό της κοινωνικής προστασίας. Ακούμε για «ποσοτική χαλάρωση» αντί για την αμφισβήτηση της λιτότητας. Ο όρος «πλήρης απασχόληση» έχει εκτοπιστεί γιατί και μόνο η εκφώνησή του θεωρείται ανορθολογική. Στη νεογλώσσα το μόνο που μπορεί να διαθέτει σημασία είναι το χρέος. Ολες οι άλλες εκδοχές οικονομικών προτεραιοτήτων είναι εκτός ατζέντας. Η νεογλώσσα μιλά για ανταγωνιστικότητα αλλά εμείς καταλαβαίνουμε επισφάλεια.