Το νομικό πλαίσιο που διέπει τις σχέσεις στον πιο κρίσιμο πυρήνα δημιουργίας ευημερίας, τις επιχειρήσεις, δημιουργήθηκε, εν πολλοίς, σε δύο χρονικές στιγμές. Πρώτη, το 1982, όταν ο Ανδρέας θέλησε να κάνει ένα ιστορικό δώρο στην Αριστερά. Εβαλε τον Απόστολο Κακλαμάνη να συντάξει, συλλήβδην διατάξεις που ικανοποιούσαν τα συνδικάτα και γενικά την Αριστερά. Αδιαφόρησε για τη ζοφερή πραγματικότητα που ήδη ζούσε η οικονομία. Αποτέλεσμα: ραγδαία απώλεια ανταγωνιστικότητας και συνεχή υποτίμηση της δραχμής. Δεύτερη στιγμή το 1990 όταν η τρικομματική υπό τον καθηγητή Ζολώτα αυτοπαγιδεύθηκε, κυρίως λόγω έξυπνων ελιγμών του Χαρίλαου Φλωράκη, αδιαφορίας Παπανδρέου και αισιόδοξης αδημονίας Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Το καρτέλ των κομματικών συνδικάτων ενισχύθηκε περαιτέρω και ο ιδιωτικός τομέας αφέθηκε στη μοίρα μιας ραγδαίας υποβάθμισης αμοιβών και εκπροσώπησης. Την ώρα που τα περισσότερα «έξυπνα» ευρωπαϊκά κράτη, είχαν, επιτέλους, πάρει στα σοβαρά το έλλειμμα ανταγωνιστικότητας έναντι ΗΠΑ και Μεγάλης Βρετανίας, η Ελλάδα προσάραζε στο υπό κατάρρευση σοβιετικό «μοντέλο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή