Φαγητό στη βροχή

Τετάρτη απόγευμα για φαγητό στο κέντρο της Αθήνας. Ο κατακλυσμός δεν λέει να σταματήσει και οι τέντες που έχουν κατέβει στο εστιατόριο δεν μπορούν πια να συγκρατήσουν το νερό. Ζητάμε να μπούμε μέσα μέχρι να σταματήσει η καταιγίδα. «Δυστυχώς απαγορεύεται να κάθεται κάποιος στο εσωτερικό του καταστήματος». Λίγη ώρα πριν συζητούσαμε για τα ξέφρενα πάρτι στο ΑΠΘ. Τρεις χιλιάδες άτομα ο ένας πάνω στον άλλο διασκεδάζουν ανελλιπώς δυο φορές την εβδομάδα με DJ, μεγάφωνα και άφθονο αλκοόλ, σαν να μην υπάρχει αύριο και σίγουρα σαν να μην υπάρχει κορωνοϊός. Οσο για τα πρόστιμα που φοβόταν ο υπεύθυνος του εστιατορίου ότι θα του επιβάλλονταν εάν μας άφηνε να μπούμε μπας και γλιτώναμε την πνευμονία, ούτε λόγος στο πάρτι με τα 3.000 άτομα. Δύο μέτρα, δύο σταθμά, δύο χώρες, δύο κόσμοι. Λίγες μέρες πριν πολίτης περιέγραφε σε ρεπορτάζ πως έφαγε πρόστιμο επειδή ξέχασε στο αυτοκίνητο τη μάσκα. Τη μάσκα που δεν υπήρχε ούτε για δείγμα στο πάρτι με τα 3.000 άτομα όπου χόρευαν, φιλιούνταν, αγκαλιάζονταν. Κάποια στιγμή η Πολιτεία πρέπει να αποφασίσει. Αφενός ποιους προστατεύει και αφετέρου πώς. Διότι κάθε φορά που επιδεικνύεται ανοχή στην ανυπακοή, δεν ανεβαίνουν μόνο κρούσματα, διασωληνώσεις, θάνατοι. Αλλά και η οργή των συνεπών. Η κυβέρνηση έχει μία χρυσή ευκαιρία να αξιοποιήσει την πρωτοφανή αποδοχή που έχει στα σχεδόν δύο χρόνια διακυβέρνησης, ώστε για πρώτη φορά να δικαιώσει τους συνεπείς πολίτες. Ή έστω να τους επιτρέψει να μη νιώθουν τόσο κορόιδα. Πολλώ δε μάλλον όταν το επίδικο είναι η σωτηρία από μία πανδημία. Οταν η πολιτική ατολμία στοιχίζει ζωές. Που χάνονται λόγω του Covid ή καταστρέφονται λόγω των οικονομικών επιπτώσεων των μέτρων κατά του Covid. Η ολιγωρία είχε ήδη φανεί από την ανοχή στη στάση της Εκκλησίας, σε πορείες και συγκεντρώσεις ή από το ότι ακόμα συζητάμε για το πότε θα γίνει υποχρεωτικός ο εμβολιασμός των υγειονομικών, τη στιγμή που η Ιταλία έδειξε προ πολλού τον δρόμο. Το 14 μονάδων δημοσκοπικό προβάδισμα, η σαρωτική επικράτηση του Πρωθυπουργού ως προσώπου έναντι των πολιτικών του αντιπάλων και η έκδηλη εμπιστοσύνη που αποτυπώνεται σε όλες τις μετρήσεις όλων των εταιρειών δίνει στην κυβέρνηση τον πολιτικό αέρα να φανεί τολμηρή. Και ταυτόχρονα της επιβάλει την ευθύνη να το κάνει. Οι πολίτες είναι έτοιμοι να στηρίξουν μία κυβέρνηση που θα εφαρμόσει απαρέγκλιτα τον νόμο, αντί να παρακολουθούν μία φοβική ομάδα να παίζει άμυνα, ενώ ο κορωνοϊός κάνει επίθεση. Μία στάση χρήσιμη όχι μόνο για την καταπολέμηση της πανδημίας, αλλά και ως παρακαταθήκη για το μέλλον, που θα δείξει ότι κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα οι νόμοι εφαρμόζονται για όλους. Διότι η πολιτική είναι και διαπαιδαγώγηση και ίσως αυτή της η λειτουργία είναι ακόμα πιο απαραίτητη αυτούς τους καιρούς. Αρκεί εκτός της κυβέρνησης να αναλάβουμε τις ευθύνες όλοι μας. Διότι εικάζω ότι εάν η Πολιτεία έστελνε την Αστυνομία στο ΑΠΘ, την επομένη η αντιπολίτευση θα στηλίτευε «τις πρακτικές του κράτους της Δεξιάς που κάνει χρήση χημικών μπροστά σε φιλήσυχους πολίτες και μητέρες με καρότσια» και εμείς οι δημοσιογράφοι θα κατακεραυνώναμε την κρατική καταστολή και την «επίδειξη αστυνομικής βίας σε νέα παιδιά που βγήκαν να ξεσκάσουν».