Η διαδήλωση του Νίκου

Αν ραγίσει η οθόνη του κινητού, είναι σαν να βλέπεις τον κόσμο από σπασμένο παράθυρο. Ο Νίκος μπήκε στο μεγάλο κατάστημα της πλατείας Συντάγματος και αισθάνθηκε στην πλάτη του τη ματιά του σεκιουριτά. Ανέβηκε τα λίγα σκαλιά και έκανε δεξιά, εκεί που είναι τα κινητά τηλέφωνα. Κοντοστάθηκε για μια στιγμή μπροστά στα ακριβά μοντέλα, αυτά που κοστίζουν όσο δύο μισθοί. Τοποθετημένα σε κομψές, λευκές βάσεις, λες και βλέπεις κοσμήματα. Ο πατέρας του συνηθίζει να λέει ότι όλα αυτά είναι φθηνά όπως οι τσόντες, σκληρό πορνό ρε παιδί μου. Σου ανάβουν τον πόθο, σε προκαλούν, αλλά είναι και πολύ μακριά, ανέγγιχτα. Ο Νίκος, πάντως, άγγιξε μία οθόνη. Εκείνη άναψε και του ζήτησε passcode. Την άφησε με την απορία. Κατευθύνθηκε στο βάθος, σε εκείνη τη γωνία που έχουν τα κινέζικα – βασικά όλα κινέζικα είναι, απλώς αυτά δεν το κρύβουν. Κοίταξε τις τιμές και στάθηκε μπροστά σε αυτήν που ήταν στο μπόι του. Μία υπάλληλος τον πλησίασε. Τη ρώτησε αν μπορεί να αγοράσει το κινητό με δόσεις. Φυσικά και μπορεί, κάνουν άτοκες δόσεις στην πιστωτική. Ο Νίκος έχει μόνο χρεωστική. Η υπάλληλος λυπάται. Α, ΟΚ, εντάξει, ο Νίκος θα ξαναπεράσει. Βγήκε στην πλατεία και είδε κόσμο να μαζεύεται για την απεργιακή συγκέντρωση. Ωρα να ψάξει για τον πατέρα του.