Στην αρχή, νόμιζα ότι είναι κάτι τύποι περίεργοι, μάλλον απομονωμένοι, ίσως και περιθωριακοί, όχι οπωσδήποτε αντιπαθητικοί, αλλά αυτό που λέμε «σαλταρισμένοι». Που ακούνε Γρηγόρη Πετράκο – και δεν εννοώ ως τραγουδιστή – έχουν ακατάληπτο λόγο, πιθανότατα και ακατάληπτη εμφάνιση. Ανθρωποι με απωθημένα, εγκλωβισμένοι στις εμμονές τους που υπηρετούν πιστά τη γραφικότητα σαν να ήταν ιδεολογία. Ή, έστω, ακραία αλτέρνατιβ, υπερβολικά ζεν, οι «των σαμάνων και των κρυστάλλων» όπως τους λέω. Μιλάω για τους αντιεμβολιαστές που πίστευα ότι είναι, τέλος πάντων, αναγνωρίσιμοι. Και θεωρούσα ότι «αναγνώριζα» έναν – δύο τέτοιους στον ευρύτερο κύκλο μου. Καλά παιδιά μωρέ αλλά από αυτά που, μιλώντας μαζί τους, γρήγορα σου βγάζουν αυτό το «μπλέξαμε πάλι σήμερα».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή