Η αυτοσυντήρηση μας έχει μάθει να προσπερνάμε τον αφόρητα βαρετό γλωσσικό θόρυβο που παράγει το συνδικαλιστικό κίνημα, όμως έτσι κάποιες φορές χάνουμε το καλύτερο: το πιο διασκεδαστικό και συγχρόνως το πιο διαφωτιστικό, που συχνά εντοπίζεται στα περιττώματα του δημόσιου λόγου. Το είδαμε στην πανδημία πως γιατροί και βιολόγοι διαπίστωσαν τόσο ενδιαφέροντα πράγματα για την εξέλιξη της κατάστασης, βασιζόμενοι στην ενδελεχή μελέτη των βιολογικών λυμάτων της ανθρώπινης καθημερινότητας. Παρομοίως με τη δημοσιογραφία και τα λύματα του δημόσιου λόγου, λοιπόν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή