Εχουμε δει, και τι δεν έχουμε δει στο θέατρο. Προκηρύξεις δρόμου να τρυπώνουν στην πρόζα του Μπρεχτ, συνδικαλιστικά κατεβατά να εκβιάζουν το χειροκρότημα του κοινού, Αριστοφάνηδες να μιλάνε με τσιτάτα εφήμερων λαοπλάνων, κείμενα τρομοκρατών να αντηχούν περήφανα σε κρατικές σκηνές, το «Ιτε παίδες Ελλήνων» από τους Πέρσες του Αισχύλου, ακόμα κι αυτό το έχουμε δει να γίνεται αντικείμενο σκηνοθετικής παρανάγνωσης. Ολα μπορούν να συμβούν στο θέατρο γιατί αυτή η τέχνη τρέφει τη ζωή και τρέφεται από αυτήν. Ενα μόνον δεν έχουμε δει ακόμη που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή