Από μικρή, δεν μου άρεσαν οι κούκλες-μωρά, τις βαριόμουν, δεν ήξερα πώς να παίξω μαζί τους. Προτιμούσα τις κούκλες-δεσποινίδες, όπως η «Ναταλί» και η «Νιόβη», που ήταν, ας πούμε, οι Μπάρμπι των sixties. Τις χτένιζα, τις έντυνα, προσπαθούσα να τις μακιγιάρω. Και τα βράδια, ενώ εγώ κοιμόμουν, φανταζόμουν ότι ζωντάνευαν και έκαναν βόλτες στην πόλη, χόρευαν, τραγουδούσαν, διασκεδάζουν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή