Η ελληνική οικογένεια ως θεσμός «κοινωνικής ανοσίας» στην πανδημία

O κορωνοϊός SARS-CoV-2 έχει εισέλθει στη ζωή μας από τις αρχές του προηγούμενου έτους προκαλώντας μια εκτεταμένη πανδημία με πολύ μεγάλο αριθμό απωλειών σε πολλούς τομείς. Παράλληλα με τα δεινά που μας έχει προκαλέσει, έχει αναδείξει πόσο μεγάλη σημασία έχει για την αντιμετώπιση μιας υγειονομικής κρίσης το να προτάσσουμε το συλλογικό από το ατομικό συμφέρον. Βιώνουμε όλοι μας εδώ και περίπου ενάμισι έτος το γεγονός ότι για την προστασία μας έναντι του κορωνοϊού δεν αρκεί η τήρηση των προληπτικών μέτρων μόνο από μεμονωμένα άτομα ή ένα μικρό ποσοστό συνανθρώπων μας, αλλά απαιτείται συλλογική συμμετοχή και ευαισθησία. Στην περίοδο που διανύουμε αυτό αναδεικνύεται σε πολλούς τομείς αναφορικά με την τήρηση των προληπτικών μέτρων, την πρόθεσή μας για εμβολιασμό, τη στάση μας έναντι των ευπαθών ομάδων ή τη συμμετοχή μας στη διασπορά ανυπόστατων σεναρίων αναφορικά με τον κορωνοϊό και τους τρόπους αντιμετώπισής του.