Νεραντζούλα φουντωμένη πού ’ναι τ’ άνθια σου;

Για ποιο λόγο όλα τα νυφιάτικα τραγούδια ήταν, στην ουσία τους, μοιρολόγια; Αυτό θα έπρεπε ίσως να απασχολήσει κάποτε τον μελετητή του λαϊκού πολιτισμού. Ενας αέρας που σηκώνεται άγριος και σκορπίζει τα λουλούδια της νεραντζούλας, τα μαδάει, τα τινάζει, την ξεγυμνώνει, την αφήνει με μιας ξύλο ξερό. Ετσι ήταν ή μάλλον έτσι έπρεπε να είναι μια ύπανδρος παιδίσκη, γιατί ο άνεμος Υμέναιος δεν είχε τρόπους. Ξήλωνε βίαια παρθενιές, αποξένωνε μάνα πατέρα, εξαφάνιζε αδέλφια και πατρικά σπίτια, έσπαγε παιχνίδια, ξέσκιζε πάνινες κούκλες για να τις αντικαταστήσει με κούκλες ζωντανές που όλο κλαίνε χωρίς να ξέρεις τι τους συμβαίνει. Δυσκολεύομαι λίγο στη χρήση των χρόνων, ήταν – είναι, γιατί ενώ οι καιροί αλλάζουν ο μικρός γαμήλιος θάνατος συνοδεύει πάντα τη γαμήλια έξαψη.