Ενα από τα επιχειρήματα που είχαν ακουστεί, ιδίως από τη μεριά εκπροσώπων φεμινιστικών οργανώσεων, κατά την πρόσφατη συζήτηση για την αναθεώρηση του οικογενειακού δικαίου ήταν ότι η έμφαση σε αυτό που συνηθίσαμε να περιγράφουμε ως «υποχρεωτική συνεπιμέλεια» (σε αντιδιαστολή με τη συναινετική, που είναι κάτι ριζικά διαφορετικό) προσπερνούσε το υπαρκτό ζήτημα των κακοποιητικών πρακτικών εντός γάμου. Ηταν, δηλαδή, το επιχείρημα ότι πολλές φορές πίσω από τη διάλυση ενός γάμου βρίσκονταν κακοποιητικές συμπεριφορές των ανδρών, επομένως το διαζύγιο αλλά και η διεκδίκηση της επιμέλειας από τη μητέρα αποτελούσε και τρόπο προστασίας απέναντι ακριβώς σε κακοποιητικές πρακτικές. Αντίθετα, μια υποχρεωτική συνεπιμέλεια θα μπορούσε να σημαίνει τη συνεχιζόμενη έκθεση του παιδιού σε μια κακοποιητική συμπεριφορά.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή