Ο τραπεζικός κίνδυνος από τον εναγκαλισμό του κράτους

Υπήρχε μια εποχή, όχι μακρινή, περίπου έως τις αρχές της δεκαετίας του ’90, που οι ελληνικές τράπεζες ήταν κυρίως κρατικές. Είχαν την υποχρέωση ένα ποσοστό των δανείων τους να δίνεται σε κρατικούς φορείς και ένα ποσοστό των διαθεσίμων τους να επενδύεται σε έντοκα γραμμάτια του ελληνικού Δημοσίου. Ακολούθησε ο εκδημοκρατισμός του τραπεζικού συστήματος. Σπουδαίοι τραπεζίτες, όπως ο Θ. Καρατζάς, ο Ι. Κωστόπουλος, ο Μ. Σάλλας, ο Ι. Λάτσης και πολλοί άλλοι δημιούργησαν ένα τραπεζικό οικοδόμημα ζηλευτό, στραμμένο σχεδόν καθ’ ολοκληρία προς τον ιδιωτικό τομέα. Από αυτή τη στάση η ελληνική οικονομία γνώρισε υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Νέες επιχειρήσεις δημιουργήθηκαν. Νοικοκυριά απέκτησαν πρόσβαση σε τραπεζική χρηματοδότηση. Ως αποτέλεσμα το κράτος κέρδισε περισσότερα από την ιδιωτικοποίηση και απελευθέρωση της πίστωσης σε σχέση με αυτά που κέρδιζε όταν την κρατούσε δεσμευμένη. Προφανώς σε αυτή την εξέλιξη συνετέλεσε και η προοπτική, που έγινε πράξη, ένταξης της χώρας στο ευρωσύστημα.