Φλογισμένα ράσα

Το τελευταίο πράγμα που χρειαζόταν αυτή τη στιγμή η Εκκλησία της Ελλάδος, ήταν ένα ένας βιτριολισμός του κοινού ποινικού με μπόλικα στοιχεία υστερίας, που να την περνάει από την αποκλειστική εκπροσώπηση του θεϊκού θελήματος, κατευθείαν στον πάτο της κοινωνίας. Θα χρειαστούν πολλά χρόνια για να μπει μπροστά ένα rebranding που θα αποκαθιστούσε ενδεχομένως την επιρροή της, η οποία δεν τρύπησε ούτε έλιωσε από ένα φιαλίδιο καυστικού υγρού. Είχε προηγηθεί η απαράδεκτη στάση της στο θέμα της πανδημίας. Ιεράρχες που ήξεραν αλλά και παπάδες αμαθείς, όλοι μαζί, πλην φωτεινών εξαιρέσεων, οδηγούσαν το ποίμνιο στη διασωλήνωση επειδή η «διασωλήνωση» είναι δομικό συστατικό της σχέσης του πιστού με την πίστη του. Εκείνη κρατάει τη στρόφιγγα του οξυγόνου του και την ανοιγοκλείνει αναλόγως με τα κέφια ή τη συγκρότηση του ιερέα βάρδιας.