Χωρίς να προέκυψε και κάποια άμεση εξέλιξη, εντούτοις η πρόσφατη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν άφησε να διαφανεί ότι έχει τη δυναμική να εξελιχθεί στην πιο ελπιδοφόρα ελληνοτουρκική συνάντηση των τελευταίων ετών. Σε αυτό οπωσδήποτε συνέτεινε τόσο η θετική προσέγγιση και νηφάλια στάση του έλληνα Πρωθυπουργού, όσο και η έστω και υπεροπτικά συναινετική στάση του Ερντογάν. Εξάλλου αυτός είναι ο ενορχηστρωτής των εκάστοτε διακυμάνσεων στην ένταση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και σε μία Σύνοδο Κορυφής ΝΑΤΟ είχε κάθε λόγο να βελτιώσει ανάλογα την εικόνα του. Σε κάθε όμως περίπτωση, η συνάντηση κινήθηκε, έστω και δειλά, προς μία διαφορετική ελπιδοφόρο προοπτική. Εχει θεσμικό χρέος τώρα η κυβέρνηση να καλλιεργήσει σοβαρά αυτό το κλίμα, ώστε κάποτε ν’ απεγκλωβιστούμε από αυτήν την πατροπαράδοτη, δαπανηρή, ανούσια και φθοροποιό αντιπαλότητά μας με την Τουρκία. Μια αντιπαλότητα με τόσο βαθιές ιστορικές ρίζες, που αγγίζουν τα όρια του εθνικού DNA. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μοιρολατρικά πρέπει να την αποδεχόμαστε, ούτε ότι δεν μπορούμε να ξεκινήσουμε μία προσπάθεια προσέγγισης, αρχίζοντας με την επίλυση αρκετών διενέξεων, οι περισσότερες από τις οποίες και ανούσιες είναι και εκπηγάζουν από εκατέρωθεν εθνικά συμπλέγματα, τα οποία σκόπιμα καλλιεργούνται για προφανείς πολιτικές σκοπιμότητες.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή