Εχει γίνει θέμα συζήτησης η Αγγλία για ακόμα μια φορά. Οπως συμβαίνει σε κάθε μεγάλη διοργάνωση που λαμβάνει μέρος. Είναι η αγαπημένη κουβέντα σχεδόν όλων των φίλων του ποδοσφαίρου. Γιατί; Διότι εκείνοι που ανακάλυψαν το ποδόσφαιρο έχουν κατακτήσει ένα Παγκόσμιο Κύπελλο το μακρινό 1966. Τίποτα πριν. Τίποτα μετά. Και κάθε φορά που βρίσκονται σε μια μεγάλη διοργάνωση; Κάθε φορά ο κόσμος περιμένει από εκείνους την υπέρβαση. Το «It’s coming home» που τραγουδούσαν πριν από τρία χρόνια στο Μουντιάλ της Ρωσίας.

Δεν πήγε στο… σπίτι τότε το τρόπαιο. Φιλοδοξούν να φέρουν φέτος το Euro. Το Ευρωπαϊκό που λείπει, αφού δεν το έχουν κατακτήσει ποτέ. Εως και ανέκδοτο έχει γίνει: ένα Ευρωπαϊκό η Ελλάδα, κανένα η Αγγλία. Ενα Ευρωπαϊκό η Δανία, κανένα η Αγγλία. Η κουβέντα φουντώνει γιατί οι Αγγλοι διαθέτουν το καλύτερο πρωτάθλημα στον κόσμο. Η Premier League είναι τόσο λαμπερή, που όφειλε να στελεχώνει την εθνική ομάδα της χώρας με τους καλύτερους. Οφειλε να είναι πάντα στην ελίτ.

Τα τρία πρώτα παιχνίδια της στο φετινό Euro δεν δείχνουν μια ομάδα που μπορεί να φτάσει μέχρι το φινάλε. Στη σύγκριση με όσα είδαμε από άλλους; Οι Αγγλοι έχουν το αρνητικό πρόσημο. Πιο αποτελεσματική η Ιταλία από εκείνους. Πιο εντυπωσιακή η Ολλανδία. Με μεγαλύτερο ενθουσιασμό το Βέλγιο. Κοινό χαρακτηριστικό όλων αυτών; Οι σταθερές τους. Η βάση που υπάρχει ύστερα από κάθε παιχνίδι. Πορεύονται με συγκεκριμένους παίκτες. Και με αυτούς θα ζήσουν ή θα πεθάνουν.

Αν σε μια τέτοια διοργάνωση έχεις ελπίδες να ζήσεις, θα το κάνεις με αυτόν τον τρόπο. Αυτό διδάσκει η Ιστορία. Ο Σαουθγκέιτ μοιάζει να πειραματίζεται στα πιο κρίσιμα παιχνίδια της καριέρας του. Και τούτο φέρνει την Αγγλία σε σημείο να… αγκομαχά εντός γηπέδου. Και την αισιοδοξία του κόσμου της να έχει μετατραπεί σε άκρατο σκεπτικισμό.