Δεύτερη σερί τεσσάρα, μεγαλειώδης πρόκριση, εξαιρετικό ποδόσφαιρο, μυαλωμένο παιχνίδι. Ρυθμός που αυξομειώνεται ανάλογα με τις απαιτήσεις του αγώνα, παίκτες που σαν μονάδες έχουν εξαιρετικά ατομικά στοιχεία και δημιουργούν ένα υπέροχο σύνολο, ταχύτητα στην κόντρα επίθεση, προσήλωση στην αμυντική τακτική με έναν παίκτη που είναι από τους καλύτερους έως τώρα στο τουρνουά. Ναι, αυτή η φετινή έκδοση της Δανίας είναι καλύτερη ακόμα και από εκείνη που είχε κάνει το θαύμα του 1992, που μαζεύτηκε από τις παραλίες και κατέκτησε την Ευρώπη. Με παίκτες που παίζουν σε μεγάλα πρωταθλήματα, πήγε έτσι κι αλλιώς με φιλοδοξία και προοπτική στο EURO. Αλλά το σοκ με τον Κρίστιαν Ερικσεν ήταν τόσο ισχυρό, που κανείς δεν θα στοιχημάτιζε ούτε ένα ευρώ πως θα καταφέρει να συνέλθει, να σηκωθεί, να σταθεί γερά στα πόδια της και να προχωρήσει. Ιδιαίτερα όταν στα δύο πρώτα παιχνίδια «έγραψε» δύο ήττες.

Αυτό που είδαμε, όμως, απέναντι σε Ρωσία και Ουαλία είναι η αληθινή Δανία. Που με τον Ερικσεν θα ήταν ακόμα καλύτερη. Η παρουσία της στα προημιτελικά του τουρνουά είναι πέρα ως πέρα δίκαιη. Διότι και από τη Ρωσία και από την Ουαλία οι Δανοί είναι καλύτεροι. Σαν σύνολο και σαν μονάδες. Καλύτεροι και στον πάγκο, καθώς ο προπονητής της αποδεικνύει στο τουρνουά πως μια ομάδα χρειάζεται τον καθοδηγητή της για να προοδεύσει.

Ο Κάσπερ Γιούλμαν είδε πως κόντρα στην Ουαλία η ομάδα του ξεκίνησε με έναν φόβο και ένα άγχος που δεν της χρειαζόταν. Διόρθωσε 2-3 πράγματα όταν είδε τους Ουαλούς να έχουν τον έλεγχο στα πρώτα 20 λεπτά. Αυτές οι κινήσεις έφεραν τούμπα την εικόνα και οδήγησαν τη Δανία του σε έναν αληθινό θρίαμβο με το τελικό 4-0. Ακόμα και αν η πορεία της σταματήσει στα προημιτελικά, η φετινή Δανία θα μας έχει αφήσει πολλούς λόγους για να τη θυμόμαστε. Από την ανθρώπινη ασπίδα στον Ερικσεν, έως το ποδόσφαιρο που έπαιξε.