Επί προσωπικού

Ανατρέχοντας στα του αντιμνημονιακού αγώνα, οφείλω να ομολογήσω ότι οι ηγέτες και πρωτομάστορές του καλλιέργησαν στον κόσμο, καθόλου τυχαία έχω την εντύπωση, μια αίσθηση που έτσι και αυτοεγκλωβιστεί ο οποιοσδήποτε σε αυτήν, μπορεί να τα πάρει όλα σβάρνα, να χάσει τον έλεγχο, να ξεφύγει που λέμε. Είναι αυτό που νομίζει ο Βαγγέλης ο σουβλατζής και η κυρία Χαρίκλεια που έχει το ψιλικατζίδικο στη γωνία (με όλη μου την εκτίμηση για τους σουβλατζήδες και τους ψιλικατζήδες), ότι το Μνημόνιο ψηφίστηκε για να πλήξει αυτούς προσωπικά. Οτι τα μέτρα που πάρθηκαν, οι περικοπές που έγιναν σε μισθούς και συντάξεις, οι έξτρα φόροι που μπήκαν, οι αποφάσεις της τρόικας είχαν στόχο αυτούς. Οτι δηλαδή ξυπνούσαν το πρωί η Μέρκελ και ο Σόιμπλε και, με τον πρώτο καφέ, τηλεφωνιόντουσαν για να συνεννοηθούν πώς θα τη σπάσουν στον Βαγγέλη και την κυρία Χαρίκλεια. Οτι είχαν κάτι μαζί τους, ότι αυτούς κυνηγούσαν.