Οταν ήμουν πιτσιρίκος, πριν από μισόν αιώνα και βάλε, μπέρδευα συχνά τον Καζαντζάκη με τον Καζαντζίδη. Προφανώς γνώριζα την τύφλα μου και για τους δύο, εάν δεν πίστευα κιόλας πως ο Καζαντζάκης είναι στην πραγματικότητα ο Καζαντζίδης παραμορφωμένος από τον δαίμονα του τυπογραφείου (ή το ανάποδο) -βλέπετε, υπήρχαν ακόμη τυπογραφεία και δαίμονες… Οχι πως έβρισκαν όλοι την άγνοιά μου χαριτωμένη. Θυμάμαι έναν αυστηρό θείο μου, που καθόλου δεν τον ψυχαγωγούσε η ημιμάθεια του ανιψιού του. Με είχε ξεμοναχιάσει ένα βράδυ και, με ύφος δέκα καρδιναλίων, μου είχε ξεφουρνίσει το σπουδαίο μυστικό: «Δεν είναι το αυτό πρόσωπο· τον έναν τον λένε Νίκο, τον άλλον τον λένε Στέλιο». Φαντάζεστε το νέο κύμα θυμηδίας που περιέλουσε την ομήγυρη μόλις διέδωσα τη φρέσκια ενημέρωση για τον «Νίκο Καζαντζίδη» και τον «Στέλιο Καζαντζάκη».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή