«Φάγαμε ψωμί, τραγουδήσαμε κι εγλεντήσαμε… Οτι εις τα ορδιά (σ.σ.: πολεμικά χαρακώματα) πάντοτε τραγουδούσαμε!». Ετσι αποτύπωνε ο στρατηγός Μακρυγιάννης τη λειτουργία του τραγουδιού στην Επανάσταση του 1821, ανακαλώντας μνήμες από την πολιορκία της Ακρόπολης. Το τραγούδι ήταν είδος πρώτης ανάγκης όπως το ψωμί «και ο Μακρυγιάννης το συνόδευε παίζοντας ο ίδιος τον ταμπουρά του, τραγουδώντας για τον Λεπενιώτη, για τον Δράκο και τον Αντρούτσο αλλά και τα 40 παλικάρια που στολίστηκαν, αρματώθηκαν και πήγαν για να πάρουν την ευχή της μάνας για τον πόλεμο».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή