Η φωνή, σαν κομμάτι της ορχήστρας

«Γιατί κάνω ό,τι κάνω; Ποια είναι η σχέση μου με τη μουσική; Τι προσδοκώ από αυτή;». Οταν επιχείρησε να απαντήσει ο Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης σε αυτά τα υπαρξιακά ερωτήματα προέκυψε πριν από λίγο χρόνια ο δίσκος «Tora». Ηταν μια καλή αφορμή για να εντρυφήσει, να εμβαθύνει στην τέχνη του μέσα από τη μελέτη της σύνθεσης. Ο εξαίρετος ντράμερ και βασικός εκφραστής της σκηνής της τζαζ στην Ελλάδα, δημιούργησε το ιδανικό τοπίο όχι μόνο για να παραδώσει έναν ακόμη δίσκο όπως είναι οι «Κύκλοι» – έξι οργανικά κομμάτια και έξι τραγούδια (σε στίχους του ιδίου, της Λήδας Ρουμάνη και της Ελένης Φωτάκη) – αλλά για να αποτυπώσει τις αλλαγές που προέκυψαν και αποτυπώνονται στη δημιουργία του. Η εξελικτική αυτή διαδικασία ακολουθείται και στη μουσική παράσταση όπου θα παρουσιάσει το νέο του υλικό – και όχι μόνο – απόψε στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών με μια ορχήστρα δωματίου και ένα jazz κουαρτέτο υπό την καθοδήγηση του Στάθη Σούλη. Οπως λέει ο καλός μουσικός – σταθερός συνεργάτης και βασικός ενορχηστρωτής της Ελευθερίας Αρβανιτάκη τα τελευταία δέκα χρόνια – η συναυλία έχει πολύ περισσότερο γραμμένο υλικό. Δεν πρόκειται δηλαδή για μία συναυλία jazz ή ελληνικής μουσικής. «Ασχολούμαστε με πολλές, προδιαγεγραμμένες λεπτομέρειες, με τις δυναμικές των μελωδιών. Είναι διαφορετική η φύση της προετοιμασίας. Στην τζαζ για παράδειγμα, υπάρχει πάρα πολύ το κομμάτι του αυτοσχεδιασμού, που σου δίνει μία δυνατότητα να πεις πολύ διαφορετικά κάποια πράγματα. Την ίδια στιγμή προκύπτει και η δυσκολία να βρεις έναν κοινό άξονα να κινηθείς». Το περιεχόμενο της επικείμενης μουσικής παράστασης ο Αλέξανδρος Δράκος Κτιστάκης θεωρεί ότι μπορεί να ικανοποιήσει ετερόκλητο κοινό: κι εκείνους που αγαπούν την κλασική μουσική αλλά και εκείνους που παρακολουθούν την τζαζ, το αναπάντεχο που προσφέρει, την ενέργεια που δημιουργείται εκείνη τη στιγμή στη σκηνή.