Η μονομαχία της Ιταλίας με το Βέλγιο απόψε στην «Αλιάνζ Αρένα» μοιάζει με ζευγάρι εντελώς ισορροπημένο. Σαν ζευγάρι που θα μπορούσε να βρεθεί στον τελικό του EURO αλλά ένας από τους δύο θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει και να γυρίσει πίσω στο… σπίτι. Οι μεν Βέλγοι έχουν ένα ταλέντο που ξεχειλίζει ποιότητα. Μια πληρέστατη ομάδα σε κάθε γραμμή. Με μεσοεπιθετικούς που βρίσκονται στην ελίτ της Ευρώπης, με τον καλύτερο και πιο δυναμικό σέντερ φορ του τουρνουά (Λουκάκου), με τον καλύτερο μέσο στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή (Ντε Μπρόινε) και με τον Αζάρ να θυμάται τον καλό του εαυτό. Εκείνον της… Τσέλσι και όχι αυτόν που (δεν) είδαμε στη Ρεάλ Μαδρίτης. Αυτό το Βέλγιο αξίζει σίγουρα να φτάσει σε μια αληθινά μεγάλη επιτυχία, αλλά ποιος λέει πως το ίδιο δεν αξίζουν και οι Ιταλοί;

Ο Μαντσίνι έχει βρει τον τρόπο να ισορροπήσει μια ομάδα που έμοιαζε να στηρίζεται μόνο στην αμυντική λειτουργία. Οι Ιταλοί σε 90λεπτο δεν έχουν δεχτεί γκολ, χρειάστηκε η παράταση για να παραβιαστεί η εστία τους από την Αυστρία. Οι Ιταλοί σκοράρουν σε κάθε παιχνίδι, τρέχουν ένα σερί 30 plus αήττητων αγώνων, έχουν αυτοπεποίθηση και ψυχολογία στα ύψη, συνδυάζουν νεανικότητα και εμπειρία στο ρόστερ τους. Οι παλιοί κάνουν τη διαφορά, οι νέοι φέρνουν τον ενθουσιασμό που χρειάζεται. Και το μείγμα αυτό είναι ικανό να τους πάει μέχρι το τέλος.

Λένε πως για να φτάσεις στην κορυφή πρέπει να κερδίσεις τους καλύτερους. Και η αλήθεια είναι πως αυτή τη στιγμή Βέλγιο και Ιταλία μοιάζουν να είναι καλύτεροι όλων. Οποιος… επιβιώσει απ’ αυτό το ζευγάρι; Θα έχει τον ρόλο του φαβορί για την κατάκτηση του τροπαίου, πιθανότατα μαζί με την Αγγλία. Η συνέχεια επί της οθόνης.