Τον Ιούλιο κάποτε

Ο Ουμπέρτο Εκο έλεγε ότι τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις. Δεν ξέρω αν αυτό ισχύει στην εποχή των σόσιαλ μίντια, πάντως, στη χώρα μας, τις τελευταίες δεκαετίες, λες και τα γεγονότα που παράγουν ειδήσεις στριμώχνονται τον Ιούλιο για να μας αφήσουν να πάμε διακοπές τον Αύγουστο και να δικαιώσουν τον ιταλό σημειολόγο. Μοιραίος αυτός ο μήνας του μεσοκαλόκαιρου έτσι όπως έχει καταγραφεί στη συλλογική μας συνείδηση. Και αντιφατικός. Σαν να δίνει, κάθε τόσο, ραντεβού η Ιστορία κάτω από τους μικρούς ίσκιους του. Ενας Ιούλιος ήταν που «βάφτισε», το 1965, εκείνη την κρίσιμη τομή στον κορμό του ιστορικού χρόνου με την Αποστασία, τον εξαναγκασμό του Γεωργίου Παπανδρέου σε παραίτηση, τις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, τις μαζικές διαδηλώσεις, τη δολοφονία του Σωτήρη Πέτρουλα, όλα αυτά που ξέρουμε ως Ιουλιανά, τη «Χαμένη άνοιξη» του Τσίρκα. Και εννέα χρόνια, πολλά μπανιερά από το Μινιόν και μία χούντα μετά, Ιούλιος ήταν πάλι όταν ήρθε η δημοκρατία σε αυτόν τον τόπο. Ενας Ιούλιος που μας «ψήλωσε» – όπως παίρνουν απότομα μπόι οι έφηβοι τα καλοκαίρια. Και νιώθαμε κι εμείς που ήμασταν στην πρώτη εφηβεία τότε, ότι γινόμασταν ένα με τους μεγάλους επειδή παρακολουθούσαμε, σε τηλεοράσεις με πολύ «χιόνι», τα πλάνα με τον Καραμανλή καθώς κατέβαινε από το αεροπλάνο και χαζεύαμε στις εφημερίδες τις φωτογραφίες του δαφνοστεφανωμένου Γιάννη Χαραλαμπόπουλου όταν γύριζε από την εξορία.