Εμβόλια Αριστείας

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Λαμία, σε μιαν εποχή (Κατοχή, Εμφύλιος) που, μέσα σε τρία – τέσσερα χρόνια, διπλασίασε τον πληθυσμό της, αφού, κυρίως ο Εμφύλιος, οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους της υπαίθρου να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και την προκοπή τους (αγρότες, ποιμένες, έμποροι) και να βρουν καταφύγιο στις παρυφές της πόλης μας, στην αρχή σε παράγκες και σιγά σιγά σε πολυκατοικίες. Η πολυκατοικία ήταν άγνωστη στην ελληνική επαρχία έως το 1950. Ενας κάτοικος της υπαίθρου, έστω κι αν κατοικούσε σε αστικά κέντρα, είχε κυρίως ιδιόκτητη μονοκατοικία. Δημόσιοι υπάλληλοι (δικαστές, εκπαιδευτικοί, χωροφύλακες, εφοριακοί) έβρισκαν λίγα καταλύματα για να ενοικιάσουν. Αφήστε που πολλοί από αυτούς, όντας νέοι υπάλληλοι, παντρεύονταν ντόπιες κοπέλες (όπως ο φιλόλογος πατέρας μου) και ρίχνανε ρίζες στον τόπο. Δύσκολες εποχές με εξορίες, εκτελέσεις, πιστοποιητικά φρονημάτων, αλλά με μια ακόρεστη πείνα για γράμματα. Κι όλοι έχουμε από εκείνη την εποχή να ευγνωμονούμε ταμένους δασκάλους που άφησαν τη σφραγίδα τους στη ζωή μας, ακόμη και σε μερικούς από εμάς που αργότερα έκαναν ευδόκιμη θητεία στις Επιστήμες και στα Γράμματα. Εως τα ώριμα χρόνια μας ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ήταν μια άγρυπνη παρουσία στη σκέψη μας και σ’ αυτήν λογοδοτούσαμε κι αυτήν αισθανόμασταν πως έχαιρε με κάθε μικρό ή μεγάλο επίτευγμα ή θλίβονταν για γκάφες, αστοχίες και συμβιβασμούς. Ακόμα και σήμερα, όταν χρειάζεται να γράψω μια λέξη που έρχεται από την αρχαία γλώσσα, θυμάμαι τον δάσκαλο να τη γράφει με αραιά γράμματα στον πίνακα ή να τη διορθώνει, όταν εγώ ή κάποιος συμμαθητής μου την είχαν γράψει ανορθόγραφα.