Η σύλληψη του φυγόποινου χρυσαυγίτη Χρήστου Παππά δεν ήταν απίθανη, όσο κι αν δεν την περιμέναμε. Αλλά γιατί να μην την περιμένουμε; Η Αστυνομία, κατά τα φαινόμενα, έχει στήσει σοβαρό μηχανισμό αναζήτησης εγκληματιών, γι’ αυτό σημειώνει συνέχεια επιτυχίες. Δεν περίμεναν τη σύλληψη μόνο όσοι στηρίζουν τον δημόσιο ρόλο τους αποκλειστικά στη μεμψιμοιρία και στην καταγγελία. Ο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, βάσισε μεγάλο μέρος της κριτικής του κατά του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, στη διαφυγή του Παππά μετά την καταδικαστική απόφαση του δικαστηρίου για τη Χρυσή Αυγή. Ο Χρυσοχοΐδης, στην κριτική που του ασκούνταν, απαντούσε πάντα επικαλούμενος το γράμμα του νόμου. Δεν ήταν δουλειά της Αστυνομίας, τους έλεγε, να βρίσκεται καθημερινά στο σπίτι του Παππά, δουλειά της ήταν να ελέγχει αν εμφανιζόταν κάθε πρώτη του μηνός στο αστυνομικό τμήμα Παπάγου. Ο υπουργός, δηλαδή, εξηγούσε στον ΣΥΡΙΖΑ ότι σε μια δημοκρατία δεν νοείται κατάχρηση εξουσίας από κανέναν και για κανέναν – αλλά οι πολιτικοί αντίπαλοί του του ζητούσαν να διϋλίζει τον κώνωπα με τον χρυσαυγίτη και να καταπίνει την κάμηλο, π.χ., με διάφορους παραβατικούς ηρωικούς αγωνιστές για τον σοσιαλισμό ή την αναρχία ή γενικώς για κάτι επαναστατικό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή