Βλέποντας μόνος το Euro

Ο Θανάσης κοίταξε το κλιματιστικό στο καθιστικό του και σκέφτηκε ότι θα άξιζε ένα αναμμένο καντήλι από δίπλα, να καίει στη μνήμη του Γουίλις Κάριερ. Είναι ο άνθρωπος που κατασκεύασε το πρώτο ηλεκτρικό μηχάνημα ψύξης στην ανατολή του 20ού αιώνα. Ναι βέβαια, έβγαλε πολλά χρήματα, όμως θα του άξιζε να γίνει άγιος. Στα 45 του, ο Θανάσης θυμάται τη ζωή χωρίς κλιματιστικά. Τις νύχτες που ξάπλωνε στο μωσαϊκό του διαδρόμου και σχημάτιζε με ιδρώτα το περίγραμμα του παιδικού κορμιού του. Τη βεντάλια (και τα νεύρα) της μάνας του, τα ταξίδια με ανοιχτά παράθυρα, το πρόσωπο να κολλάει στον ανεμιστήρα, τον μεγάλο καύσωνα, τότε που έβαζαν τους νεκρούς σε βαγόνια. Πόσες ζωές, αλήθεια, να έχει σώσει αυτός ο Κάριερ; Πόσες νύχτες να έσυρε μέσα από ποτάμια ιδρώτα, παραδίδοντας τις μαύρες και δροσερές στον ύπνο; Παλιά οι νύχτες του καύσωνα ήταν ένα μαρτύριο που μοιράζονταν όλοι. Με τις τηλεοράσεις στο μπαλκόνι, καρπούζι και τυρί και πότε πότε φωνές από νεύρα. Τώρα ακούς το γουργουρητό του κλιματιστικού να τυλίγει τη γειτονιά που ησυχάζει. Παντζούρια και παράθυρα ερμητικά κλειστά. Σκοτάδι. Κουβερτούλα. Πολιτισμός σημαίνει να κοιμάσαι σε όποια εποχή γουστάρεις.