Ο Ομηρος έγραψε την «Ιλιάδα» και την «Οδύσσεια» για να συλλάβει το νόημα, τα ήθη και τους σκοπούς της εποχής του μέσα από τον κοινόχρηστο Μύθο του έθνους του. Ο Αριστοφάνης έγραψε και ανέβασε τους «Βατράχους», όταν η Αθήνα, έρημη από ποιητές αναφοράς, ετοιμάζεται να πετάξει τα πέταλα. Ο Ρωμανός ο Μελωδός έγραψε και ακούστηκε μέσα στην Αγια-Σοφιά ο Ακάθιστος Υμνος, όταν η Πόλη πολιορκείτο από τους Αβάρους. Ο Ρήγας Βελεστινλής γράφει τον «Θούριο», προετοιμάζοντας το Γένος για την Ανάσταση και «Οταν σας εύρει το κακό, αδελφοί, όταν θολώσει ο νους σας, μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη», γράφει ο Ελύτης στο «Αξιον Εστί» και ο ίδιος μέγας ποιητής μας γράφει το «Ασμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο Ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» (όπως και ο Σεφέρης τον έξοχο «Τελευταίο Σταθμό»). Αλλά και ο Παλαμάς, μετά την ταπεινωτική ήττα του 1897, γράφει τη «Φλογέρα του Βασιλιά» που αρχίζει με τους στίχους «Σβησμένες όλες οι φωτιές οι πλάστρες μες στη χώρα», για να οραματιστεί την Ανάσταση, όταν η χώρα θα βάλει «τα πρωτινά της φτερά, τα μεγάλα»!

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή