Υπάρχει πραγματικό δίλημμα ανάμεσα στην κρατική ευθύνη και την ατομική ευθύνη; Το κράτος αυτή τη στιγμή παρέχει σε όλους τους ενήλικους πολίτες τη δυνατότητα να εμβολιαστούν με όποιο εμβόλιο θελήσουν. Κάνει αυτό που πρέπει να κάνει και, παρά τις καθυστερήσεις, το κάνει χωρίς αστερίσκους. Οι πολίτες κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν; Οι αριθμοί των ραντεβού δείχνουν πως αναπόφευκτα, για ένα ακόμα καλοκαίρι, θα πρέπει όλοι να είμαστε πολύ προσεκτικοί.

Η προσέγγιση των ανεμβολίαστων παίζει μεγάλο ρόλο στην εξέλιξη της πανδημίας. Το τέταρτο κύμα δεν είναι μπαμπούλας που χρησιμοποιούν οι γονείς για να πείσουν τα παιδιά τους να φάνε το φαγητό τους, είναι μια υπαρκτή φθινοπωρινή πιθανότητα, καθώς η μετάλλαξη Δέλτα όλο και εξαπλώνεται σε περισσότερες χώρες της Ευρώπης και στο κοντινό μέλλον αναμένεται να κυριαρχήσει και στην Ελλάδα. Καλώς ή κακώς, η κυβέρνηση δεν μπορεί να υποχρεώσει κανέναν να εμβολιαστεί, πρέπει να τον πείσει, να τον κάνει να καταλάβει τον κίνδυνο στον οποίο εκθέτει τον εαυτό του και τους γύρω του. Οσο εξωφρενική κι αν είναι η επιμονή των ανεμβολίαστων, ο μπαμπούλας έπειτα από λίγο καιρό δεν είναι πια τόσο τρομακτικός. Η αλήθεια μιας ΜΕΘ, όμως, είναι.

Από εκεί και πέρα ξεκινάει η ατομική ευθύνη: αν από επιλογή κάποιος κυκλοφορεί ακόμα ανεμβολίαστος, τότε θα πρέπει να έχει κατανοήσει πλήρως ότι θα εξακολουθεί να προσέχει διπλά. Και πως ούτε θα μπορεί να λειτουργεί και να κινείται σαν να μην υπάρχει πανδημία, ούτε θα μπορεί να παραπονιέται για τα «προνόμια» των εμβολιασμένων. Το θέμα δεν είναι να βρούμε ποιος έχει δίκιο, το θέμα είναι να τελειώσει η πανδημία με τις λιγότερες δυνατές απώλειες.