Το ρεσιτάλ του Αντονι Χόπκινς

Αναφερόμενος στον «Πατέρα» («The father», Αγγλία, 2020) είσαι αναγκασμένος να ξεκινήσεις με μια μάλλον αυτονόητη επισήμανση σχετική με την τρομερή και συγχρόνως γενναία ερμηνεία του Αντονι Χόπκινς, για την οποία απέσπασε το δεύτερο Οσκαρ της καριέρας του. Τρομερή γιατί ο ουαλός ηθοποιός καταφέρνει κυριολεκτικά να σε καθηλώσει ενώ παίζει έναν άνθρωπο στα όρια της άνοιας, κάτι που με κάποιον άλλο ηθοποιό στη θέση του ίσως ήταν ως και θλιβερό. Και την ίδια στιγμή γενναία, διότι ο άνθρωπος αυτός, ο ήρωας της ταινίας, έχει το ίδιο όνομα και την ίδια ακριβώς ηλικία με τον Χόπκινς (κάπου αναφέρει ότι γεννήθηκε στις 31 Δεκεμβρίου 1937, που είναι και η πραγματική ημερομηνία γέννησης του ηθοποιού). Αρα αυτομάτως μπορείς να σκεφτείς ότι αυτή η ταινία υπήρξε και μια άσκηση αυτοψυχανάλυσης ή ψυχοθεραπείας του Χόπκινς, ένας τρόπος για να πολεμήσει τους δικούς του δαίμονες σχετικούς με τη ζωή, τον θάνατο ή την ίδια την άνοια, που αποτελεί τον απόλυτο εφιάλτη όχι μόνο αυτών που τον ζουν αλλά και εκείνων που βρίσκονται δίπλα τους. Ενας από αυτούς τους ανθρώπους, εν προκειμένω, είναι η κόρη του πατέρα, την οποία υποδύεται σε μια εξίσου θαυμάσια στιγμή της η Ολίβια Κόλμαν: μια ηρωίδα με την οποία μπορείς να υποψιαστείς ότι πολύς κόσμος ο οποίος έχει ζήσει ανάλογες καταστάσεις (και δυστυχώς είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι) θα ταυτιστεί (επίσης υποψήφια για το Β’ ρόλου). Ομως όλο το filmmaking αυτής της τρομερά σκληρής μα συγχρόνως ειλικρινούς ταινίας, που σκηνοθέτησε στο ντεμπούτο του ο Φλόριαν Ζέλερ (διασκευάζοντας με τον Κρίστοφερ Χάμπτον το δικό του θεατρικό έργο), είναι συναρπαστικό. Τόσο η φωτογραφία όσο, κυρίως, το μοντάζ που υπογράφει ο Ελληνας (και επίσης υποψήφιος για Οσκαρ) Γιώργος Λαμπρινός. Ο τρόπος με τον οποίο καταφέρνει να σε μεταφέρει σε διαφορετικούς χρόνους χωρίς να το καταλαβαίνεις και παρότι όλη η ταινία είναι γυρισμένη μέσα στον ίδιο χώρο, ένα σπίτι, είναι για να διδάσκεται σε σχολές!