Με τρία γκολ σε έξι αγώνες ο Αλβαρο Μοράτα επιβεβαίωσε στο Euro την αξιομνημόνευτη συχνότητα σκοραρίσματος που παρουσιάζει με την Εθνική Ισπανίας. Περίπου ένα τέρμα ανά δύο συμμετοχές κατά μέσο όρο δείχνει η διαδρομή του (συνολικά 22 «ριπές» σε 46 αναμετρήσεις με τη La Roja). Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, τα στατιστικά δεν έχουν σημασία. Ακόμη κι αν ο σέντερ φορ της Γιουβέντους (δανεικός από την Ατλέτικο Μαδρίτης) κρινόταν αγωνιστικά άσφαιρος, άκαπνος, άοσμος, άχρωμος δεν θα νομιμοποιούνταν τα νοσηρά μυαλά να εξακοντίζουν απειλές και κατάρες κατά του ίδιου και της οικογένειάς του. Συνέβη πριν από τον ημιτελικό του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος με την Ιταλία και επαναλήφθηκε μετά την αδυναμία του να ευστοχήσει στην κρίσιμη διαδικασία των πέναλτι. Οι άνθρωποι που ξεφεύγουν σε τέτοιο βαθμό δεν μπορεί παρά να είναι άρρωστοι. Χρειάζονται βοήθεια. Δεν νοείται αυτή η ασθένεια, αυτή η μάστιγα της ανθρωποφαγίας να μείνει ανίατη. Είναι ευθύνη της κοινωνίας. Το επιτάσσει ο πολιτισμός. Δεν πρέπει να διαιωνίζεται, να εξαπλώνεται η ακραία στοχοποίηση.

Εξυπακούεται ότι υπόκειται σε κριτική ο κάθε Μοράτα. Υπάρχουν, όμως, όρια τα οποία υπερβαίνουν κατ’ επανάληψη τα νοσηρά μυαλά. Είναι διαφορετικό να υποστηρίξει κάποιος ότι ο Μοράτα δεν είναι το κατάλληλο σέντερ φορ για την Εθνική Ισπανίας (αν και οι αριθμοί δεν συμφωνούν) και άλλο να τον στέλνουν στο πυρ το εξώτερον. Πώς είναι δυνατόν να τρομοκρατούν την οικογένειά του;

Το ποδόσφαιρο εξάπτει τα πάθη, αλλά οφείλει να περιφρουρήσει τα όρια της λογικής. Εχει δικαίωμα και ο αντίπαλος του κάθε Μοράτα να αμυνθεί, να επιτεθεί, να διεκδικήσει τη νίκη. Μία λάθος ενέργεια στο ποδόσφαιρο δεν γίνεται να χαρακτηρίζεται «έγκλημα». Δεν μπορεί να στήνονται άνθρωποι στο απόσπασμα για χαμένα τετ α τετ, για αδυναμία αναχαίτισης ή απόκρουσης. Τούτο το άρρωστο σκηνικό, όμως, δεν εμφανίζεται μόνο στον αθλητισμό. Αντανακλά σε ολόκληρη την κοινωνία. Ο εύκολος δρόμος είναι να τους δείξουμε την κόκκινη κάρτα. Ο δύσκολος είναι να τους μάθουμε το fair play για να μην ξεφεύγουν.