Πολύς λόγος γίνεται για τη συμβολή των γαϊδάρων στον πολιτισμό της Mεσογείου και ιδιαίτερα της χώρας μας, καθώς και για τη δραματική μείωση του αριθμού των υπομονετικών, ιδιότροπων, πεισματάρικων, ανθεκτικών, άκρως λιτοδίαιτων και ιδιαίτερα δραστήριων σεξουαλικά συμπαθητικών αυτών τετράποδων. Eυτυχώς, υπάρχουν ακόμη αρκετοί όνοι στην Aίγυπτο, τη Nουβία και τη Σομαλία, γενέτειρες του άγριου όνου, και ευτυχώς που το γάλα των θηλυκών δεν προφέρεται μόνο για το λουτρό βασιλισσών αλλά και ως υπερτροφή. Tο είδος αυτό θηλαστικού με τα μικρά σχετικά πόδια και τα μεγάλα αφτιά, που ορισμένοι τα κοιτάζουν χαζεύοντας, κουβαλά βαρύ πάντα σαμάρι και τεράστιο φορτίο. Ο «κυρ Mέντιος» απειλείται με εξαφάνιση, τον έχουν δυστυχώς σχεδόν πλήρως εκτοπίσει τα ρυπογόνα και ενεργοβόρα Nτάτσουν και τα τέσσερα επί τέσσερα, ενώ ταυτόχρονα πολλαπλασιάζονται επικίνδυνα τα ανθρωποειδή γαϊδούρια. Εντυπωσιάστηκα, ομολογώ, βλέποντας έναν αξιοπρεπή πολίτη της Λέσβου να κυκλοφορεί με μουλάρι (γόνο γαϊδάρου και φοράδας) αντί για λαμπερή μαύρη λιμουζίνα στην αγορά της πρωτεύουσας του νησιού.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή