Τις μέρες αυτές, «γιορτάζεται» η συμπλήρωση δύο χρόνων διακυβέρνησης ΝΔ. Περισσότερο από όλους το «γιόρτασαν» οι κυβερνητικοί βουλευτές και τα στελέχη της κυβέρνησης, εκκινώντας από μια υποτιθέμενα «αταλάντευτη, διετή μεταρρυθμιστική πορεία» και φθάνοντας μέχρι την περαιτέρω κατοχύρωση των ατομικών δικαιωμάτων (!). Μάλλον ελάχιστη σημασία έχει βέβαια ότι απόντες στους πανηγυρισμούς έδειξαν να είναι οι πολίτες. Παράλληλα όμως με την «κυβερνητική επέτειο» της ΝΔ, είχαμε και την «επέτειο» του παντελώς αχρείαστου και διχαστικού δημοψηφίσματος του 2015. Με έκπληξη διαπιστώσαμε πως, μέσα στο ιστορικοπολιτικό vertigo που τους διακατέχει, στον ΣΥΡΙΖΑ θεωρούν πλέον το Οχι – που τελικά υπερίσχυσε, αλλά ο αρχηγός τους μετέτρεψε σε Ναι – ιστορικό γεγονός, σχεδόν εφάμιλλο της Συνθήκης της Βάρκιζας. «Μεταρρυθμιστικό» έργο το οποίο κανένας – ή έστω ελάχιστοι κοινωνικοί εταίροι – δεν αντιλαμβάνεται ως τέτοιο, αφενός, και «ηρωικές ήττες» του λαού εξαιτίας «άνομων, άνωθεν συμφερόντων», αφετέρου. Μια «γαλάζια» και μια «ροζ» παράλληλη αφηγηματική ροή, που αμφότερες παραμένουν στο επίπεδο του… αφηγήματος, δίχως βέβαια όλα αυτά να έχουν καμία ιδιαίτερη σημασία για την αποπνικτική πλέον πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα της οποίας το υγειονομικό σκέλος επισκιάζουν η μετάλλαξη Δέλτα και ο φόβος νέων περιορισμών, ενώ το οικονομικό σκέλος βαραίνει το υφεσιακό κενό των περίπου 16 μηνών της πανδημίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή