Στο Αναγνωστικό της πρώτης Δημοτικού, τα χρόνια που πρωτοπήγα εγώ σχολείο, υπήρχαν δύο παιδικοί χαρακτήρες, η Βασδέκη και ο Γκίκας. Θυμάμαι μάλιστα και την εικονογραφημένη σελίδα όπου «η Βασδέκη τραγουδά και ο Γκίκας χοροπηδά». Στον μισό και πλέον αιώνα που έχει περάσει από τότε δεν γνώρισα καμία γυναίκα με το όνομα Βασδέκη και σε Γκίκα, τον μόνο που έχω ακουστά είναι ο Χαρδούβελης. Σε εκείνα τα αλφαβητάρια του Γραμματόπουλου οι αναφορές έρχονταν από τα βάθη της δεκαετίας του 1950, τότε που πιθανόν υπήρχαν Βασδέκες πριν τις διαδεχθούν οι Μπέτες και οι Ντέπες της δικής μου γενιάς για να φτάσουμε στις σημερινές Πενθεσίλειες και Αγαύες. Και αν αλλάζουν, μέσα στις δεκαετίες, οι μόδες στα ονόματα, πόσω μάλλον στις λέξεις. Οχι μόνο γιατί εξελίσσεται και εμπλουτίζεται η γλώσσα αλλά και διότι επικρατούν, κατά περιόδους, διάφορες, ας τις πούμε, «γλωσσικές αισθητικές». Που δίνουν ταυτότητα σε εποχές και νοοτροπίες. Αλλο το εφέ του μπανιερού και άλλο του μαγιό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή